“Tα επαναλαμβανόμενα πλημμυρικά φαινόμενα απαιτούν ένα σύγχρονο επαναπροσδιορισμό του τρόπου πραγματοποίησης της αντιπλημμυρικής θωράκισης”

Τα συνεχώς επαναλαμβανόμενα πλημμυρικά φαινόμενα σε όλο τον Κόσμο, στη χώρα μας, αλλά και στην περιοχή μας δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, πολλά έχουν ξεπεραστεί και πρέπει άμεσα να γίνουν ενέργειες προκειμένου να προστατεύσουμε τις ανθρώπινες ζωές, τις υποδομές, τις καλλιέργειες, τις περιουσίες των πολιτών και το εισόδημα τους καθώς και το ζωικό κεφάλαιο.

Πέρασαν εκατό χρόνια από τότε που η Θράκη ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος και η Ανατολική Μακεδονία λίγα χρόνια πριν αλλά με πολλές περιπέτειες πολέμους και αστάθεια. Λίγα χρόνια αργότερα (1922-1925) η περιοχή  δέχθηκε μεγάλο αριθμό προσφύγων από την Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη, τον Εύξεινο Πόντο και την Ανατολική Ρωμυλία. Το Ελληνικό κράτος στην προσπάθεια του να αποκαταστήσει τον μεγάλο αριθμό αγροτών προσφύγων προχώρησε σε εκτεταμένες εκχερσώσεις πεδινών δασικών εκτάσεων προκειμένου να τις αποδώσει ως καλλιεργούμενη γεωργική γη. Για το σκοπό αυτό συνέστησε τις υπηρεσίες εγγείων βελτιώσεων οι οποίες φρόντισαν εκτός από τις εκχερσώσεις να προχωρήσουν και σε διευθετήσεις των επιφανειακών υδάτων των λεκανών απορροής, διαμορφώνοντας για το σκοπό αυτό τις κοίτες των βασικών αποδεκτών (ποτάμια, χείμαρροι, παραπόταμοι, ρυάκια), κατασκευάζοντας αναχώματα, πραγματοποιώντας ευθυγραμμίσεις, αναβαθμούς, αλλά και νέα κανάλια, για την αποστράγγιση των νερών,  για την απρόσκοπτη καλλιέργεια των  αγρών. Τα περισσότερα έργα κατασκευάστηκαν από κρατικές υπηρεσίες, ενώ μεταγενέστερα ανατέθηκαν έργα και σε εργολάβους.

 Στον Έβρο η διευθέτηση του διασυνοριακού ποταμού μελετήθηκε δεκαετία του 1930 από κοινού με τις όμορες χώρες Βουλγαρία και Τουρκία και συμφωνήθηκε η εκτέλεση ενός γιγαντιαίου αντιπλημμυρικού έργου, με την κατασκευή αναχωμάτων σε τέτοια απόσταση μεταξύ τους, που μπορούσαν να καλύψουν μεγάλες πλημμύρες που είχαν προβλεφθεί ότι θα γινόντουσαν μία κάθε πενήντα χρόνια περίπου. Επίσης η μελέτη προέβλεπε ευθυγραμμίσεις, περιορισμό των μαιανδρισμών και ανταλλαγές εδαφών οι οποίες όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Οι εργασίες τις οποίες είχε αναλάβει η αμερικανική εταιρεία HARZA, όπως και τις σχετικές μελέτες διακόπηκαν με τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και ουδέποτε μετά συνεχίστηκαν συστηματικά και δεν ολοκληρώθηκαν. Στα σημεία που έγιναν ευθυγραμμίσεις δεν κατασκευάστηκαν αναχώματα (Πέταλο Πέπλου, Φέρες) διότι δεν έγιναν ανταλλαγές, με αποτέλεσμα στις περιοχές αυτές να υπάρχει συνεχής κίνδυνος πλημμυρών… Σε άλλα σημεία δεν έγιναν καν ευθυγραμμίσεις (Γεμιστή). Πολύ αργότερα την δεκαετία του 1980 κατασκευάστηκαν στον Έβρο τα λεγόμενα υπερβλητά αναχώματα, δηλαδή αναχώματα που μπορεί και να υπερβληθούν από τους όγκους νερού, δίπλα στην κυρίως κοίτη του και η γη ανάμεσα στα υπερβλητά και τα μόνιμα αναχώματα δόθηκε για καλλιέργειες. Τα εδάφη αυτά είναι ιδιαίτερα γόνιμα και αύξησαν το αγροτικό εισόδημα. Στην ελληνική πλευρά επιτράπηκε κάθε είδους καλλιέργεια ακόμη και εντατική, ενώ στην τουρκική μόνο ορυζώνες. Μετά από μερικά χρόνια, έντονα πλημμυρικά φαινόμενα πλημμύριζαν πολύ συχνά τις παρέβριες εκτάσεις και το υψηλό αγροτικό εισόδημα αντικαταστάθηκε από αποζημιώσεις. Και με τις δύο αυτές περιπτώσεις (αγροτικό εισόδημα λόγω υψηλής παραγωγικότητας ή αποζημιώσεις) έμειναν ζωντανά αρκετά χωριά στη συνοριακή περιοχή Ελλάδας -Τουρκίας. Όμως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να διαιωνιστεί για προφανείς λόγους. Ο Έβρος αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ενώ στην ελληνική επικράτεια βρίσκεται μόνο το 6% της συνολικής λεκάνης απορροής του, είναι αναγκασμένος να δεχθεί τεράστιες ποσότητες νερών που προέρχονται από όμορες γειτονικές χώρες, οι οποίες παρά τις διεθνείς συμφωνίες και υποχρεώσεις τους, διαχειρίζονται να νερά μέσα στη δική τους επικράτεια σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται βαθιά γνώση των έργων  και κυρίως της χωρητικότητας και της πληρότητας των φραγμάτων που έχουν κατασκευαστεί στις γειτονικές χώρες, καθώς και μία ειλικρινής και έγκαιρη ενημέρωση για τις ποσότητες που πρόκειται να εισέλθουν στην Ελλάδα. Τις περισσότερες φορές χρειάζονται προσωπικές σχέσεις και χειρισμοί για πληροφόρηση που πρέπει να ξεπερνούν  τις αργοκίνητες διπλωματικές διακοινώσεις. Μία ακόμη κακοδαιμονία που αφορά τον Έβρο έχει να κάνει με το πλαίσιο αρμοδιοτήτων το οποίο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό, καθόσον παρά το γεγονός ότι την ευθύνη ανέλαβε το ίδιο το Υπουργείο Υποδομών, το ίδιο δεν κατάφερε να οργανώσει μία αποτελεσματική υπηρεσία επιτόπου του προβλήματος, δηλαδή στον Έβρο, με αποτέλεσμα το φορτίο να το αναλαμβάνει η Περιφέρεια ΑΜΘ μέσω προγραμματικών συμβάσεων, ενώ δεν μπορεί η ίδια η Περιφέρεια να αναλάβει τον στρατηγικό σχεδιασμό τον οποίο και να υλοποιήσει. Παράλληλα οι πρωτοβουλίες και οι τεχνικές παρεμβάσεις  των τοπικών δημάρχων και προέδρων κοινοτήτων περιπλέκουν περεταίρω την κατάσταση, παρά τις καλές προθέσεις.

Αμέσως μετά τον πόλεμο και με την έξωθεν βοήθεια, κυρίως αμερικανική, οι υπηρεσίες εγγείων Βελτιώσεων οργανώθηκαν καλύτερα, αποκτήθηκαν αρκετά χωματουργικά μηχανήματα και κατασκευάστηκαν πολλά αντιπλημμυρικά έργα και έργα διευθέτησης χειμάρρων. Από την δεκαετία του 1960, πολλά αντιπλημμυρικά έργα  άρχισαν να ανατίθενται και σε εργολαβικές εταιρείες και οι Υπηρεσίες Εγγείων βελτιώσεων (Υ.Ε.Β.) περιορίστηκαν στις συντηρήσεις, ενώ σταδιακά άρχισαν να αποδυναμώνονται για να καταργηθούν οριστικά στις αρχές του 21^ου αιώνα. Οι Τεχνικές Υπηρεσίες των Νομαρχιών αρχικά και των Περιφερειών στη συνέχεια, ανέλαβαν τις αρμοδιότητος των Υ.Ε.Β με πολύ λιγότερα μηχανήματα, αν και σύγχρονα και πολύ λιγότερο προσωπικό. Έτσι η Κεντρική εξουσία, πάντοτε «σοφά» ενεργούσα, τα τελευταία τριάντα χρόνια, επέτρεψε την προμήθεια σύγχρονων χωματουργικών μηχανημάτων, αλλά ήταν ιδιαίτερα φειδωλή στις προσλήψεις χειριστών, με αποτέλεσμα πολλά μηχανήματα να σκουριάζουν αμεταχείριστα στις αποθήκες ή να παραχωρούνται κατά χρήση στους Δήμους, που είχαν μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσληψης εποχιακών χειριστών. Οι Δήμοι όμως δεν είχαν αρμοδιότητα κατασκευής και συντήρησης αντιπλημμυρικών έργων και τα μηχανήματα χρησιμοποιήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση σε αγροτική οδοποιία, καθαρισμούς και μικροεξυπηρετήσεις. Έτσι το ουσιαστικό αντιπλημμυρικό έργο γινόταν πλέον από ιδιωτικές εργοληπτικές εταιρείες κατ ανάθεση από το κράτος ή από φορείς του Β΄ βαθμού αυτοδιοίκησης (Νομαρχίες – Περιφέρειες). Οι ιδιώτες εργολάβοι εκτελούσαν έργα επάνω σε μελέτες τις οποίες εκπονούσαν τεχνικοί δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες μελετητές μηχανικοί κατ ανάθεση από το Δημόσιο ή τους Ο.Τ.Α. Ωστόσο με πάγια τακτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας από το 1990 και έπειτα, περιορίσθηκε ο αριθμός των προσλήψεων προσωπικού,  ενώ από το 2006 άλλαξε και ο νόμος περί αναθέσεων μελετών, οπότε η κατάσταση έγινε ακόμη πιο περίπλοκη για να γίνει δυσκολότερη με τον Νόμο περί Δημοσίων Συμβάσεων του 2016. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η θηριώδης ελληνική γραφειοκρατία διογκώθηκε και περιέπλεξε τα πράγματα ακόμη περισσότερο: Κατ αρχήν μοίρασε τις αρμοδιότητες της αντιπλημμυρικής προστασίας σε διάφορους φορείς. Στις Διευθύνσεις Δασών για τα ορεινά τμήματα των ποταμών και χειμάρρων, στις Περιφέρειες τα πεδινά τμήματα και στους δήμους τα δευτερεύοντα ρυάκια και κανάλια.  Και πάντα από μακριά και  όχι πάντα ξεκάθαρα, αλλά παρών ουσιαστικά στη λήψη κάθε απόφασης και πάλι το κράτος, μέσω των Διευθύνσεων Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, υπηρεσίες χωρίς καμία δυνατότητα εκπόνησης μελετών ή εκτέλεσης έργων.

 Την ίδια στιγμή το Ελληνικό Δημόσιο, ως έμπορος οικοδομικών υλικών, απαιτούσε να του παραδίδονται όλα τα αδρανή υλικά των ποταμών και χειμάρρων, δηλαδή την στερεοπαροχή, που απομακρύνονται από τις κοίτες των ποταμών για να διευκολυνθεί η ροή των υδάτων. Εάν δε τα υλικά αυτά χρειάζονται να επανατοπεθετηθούν σε άλλο μέρος για την διευθέτηση της κοίτης, αυτά πρέπει να αγοραστούν από το Κράτος. Αυτές τις τραγελαφικές καταστάσεις τις ζήσαμε προ δεκαετίας  στο Νομό Ροδόπης και χρειάστηκαν τρία χρόνια ταλαιπωρίας αιρετών, υπαλλήλων και εργολάβων για να δοθεί τελικά λύση με βούλευμα του συμβουλίου Εφετών Θράκης.

Η εντατικοποίηση των καλλιεργειών τα τελευταία πενήντα χρόνια επέβαλε την εκτεταμένη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Τα σκευάσματα αυτά όμως δεν ευνοούν μόνο τις καλλιέργειες. Με την επιφανειακή ροή καταλήγουν στα ποτάμια και τους άλλους υδάτινους αποδέκτες και προκαλούν τον λεγόμενο ευτροφισμό, δηλαδή ευνοούν την ανάπτυξη έως και την γιγάντωση της αυτοφυούς  υδάτινης βλάστησης μέσα στις κοίτες των ποταμών. Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί στραγγαλισμό της ροής.

Σε πολλές περιπτώσεις κυρίως σε μικρά ρέματα ή χείμαρρους που διέρχονται μέσα από οικισμούς ή είναι κοντά σε αυτούς παρατηρούνται τα εξής φαινόμενα: 1, Στάθμευση ή εγκατάλειψη αγροτικών μηχανημάτων και οχημάτων, 2. Αυτοσχέδιες κατασκευές, όπως γεφυράκια, στέγαστρα κλπ. 3. Δημιουργία αυθαίρετων ζωοτροφικών μονάδων, κυρίως ποιμνιοστάσια (μαντριά), ακόμη και αποθηκών ή κατοικιών και 4. Εναπόθεση μπάζων, προϊόντων εκσκαφών και σκουπιδιών πάσης φύσεως. Το φαινόμενο ειδικά των σκουπιδιών και των μπάζων έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, διότι έχουν καταργηθεί  και ορθώς  όλοι οι ανεξέλεγκτοι χώροι διάθεσης (ΧΑΔΑ) και η απόριψη με κάδους έχει σημαντικό κόστος που εύκολα αποφεύγεται μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ελεγκτικών αρχών… Έτσι τα ποτάμια βολεύουν  μια χαρά. Άλλωστε όπως λέει ο λαός: ¨Δεν βαριέσαι θα το πάρει το ποτάμι¨.

Τα αναχώματα που δημιουργήθηκαν προκειμένου να διευθετηθούν οι κοίτες των ποταμών και να ελεγχθεί η ροή τους, έπαψαν να συντηρούνται εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν μάλιστα και ενδείξεις ότι πολλές φορές υπονομεύονται. Τα πράγματα  γίνονται πολύ χειρότερα όταν υπάρξει σπάσιμο αναχώματος το οποίο δεν επισκευάζεται πάντα με δόκιμο τρόπο ή από άγνοια, ή για μείωση κόστους, ή απλά από τσαπατσουλιά. Αν για την κατασκευή του αναχώματος δεν χρησιμοποιηθεί κατάλληλο αργιλικό υλικό, το ανάχωμα θα κρατήσει μέχρι την επόμενη πλημμύρα.

Η στερεοπαροχή, δηλαδή τα αδρανή υλικά (άμμος, χαλίκια) που «κατεβάζουν» τα ποτάμια κυρίως τον χειμώνα, πολλές φορές δημιουργούν προβλήματα στη ροή λόγω της ανεξέλεγκτης απόθεσης και αρκετά συχνά πρέπει να απομακρύνονται ή να διευθετούνται. Τα αδρανή υλικά είναι και ένα πολύ καλό οικοδομικό υλικό και σε περιόδους έντονης οικοδομικής δραστηριότητας είναι περιζήτητα. Ωστόσο η αμμοληψίες γίνονται αρκετές φορές άναρχα ή με υπερβολή με συνέπεια την πρόκληση προβλημάτων στη ροή, ακόμη και πλημμυρών. Στις περιπτώσεις αυτές έχουμε πλημμελή αστυνόμευση.

Για τον ορεινό όγκο δεν εφαρμόστηκε ποτέ μία συγκεκριμένη και ξεκάθαρη αγροτική πολιτική, ιδιαίτερα στον τομέα της κτηνοτροφίας. Ενώ υπήρχαν τεράστιες δυνατότατες για την αντικατάσταση του ζωικού κεφαλαίου από αμνοερίφια σε βοοειδή τα οποία δεν βλάπτουν το δασικό περιβάλλον, τα πράγματα αφέθηκαν στην τύχη τους με αποτέλεσμα στον ορεινό όγκο να κυριαρχούν τα ερίφια (κατσίκια) τα οποία παρά το  κυνηγητό από τις δασικές υπηρεσίες, έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα με την εκτεταμένη αποψίλωση δασικών εκτάσεων με συνέπεια τον περιορισμό συγκράτησης των νερών της βροχής και την συχνή εμφάνιση πλημμυρικών φαινομένων στους πρόποδες των βουνών όπου καταλήγουν οι ορεινές λεκάνες απορροής.  ΄

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στις ηπειρωτικές περιοχές αλλά και στα νησιά της Περιφέρειας μας. Ειδικά στη Θάσο πρέπει να προστεθεί και η λατομική δραστηριότητα η οποία δεν ελέγχεται και συμβάλει , όπως πρόσφατα αποδείχθηκε , στην πρόκληση πλημμυρών σε περιοχές που είναι έντονη, όπως οι περιοχές Ποταμιάς και Παναγίας. Στην περίπτωση της Θάσου και της Σαμοθράκης πρέπει να προστεθεί και η ολιγωρία των τοπικών αρχών στην πραγματοποίηση έργων πρόληψης ή και στην ανακατασκευή λανθασμένων υποδομών που στραγγαλίζουν τις ροές των χειμάρρων.

Η κλιματική αλλαγή είναι πλέον μία πραγματικότητα  που απασχολεί όλο και περισσότερο τη διεθνή κοινότητα. Τα έντονα έως και βίαια καιρικά φαινόμενα αποτελούν πλέον καθημερινότητα και δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν αιφνίδια. Η γη δεν μπορεί να απορροφήσει τις τεράστιες ποσότητες νερού που πέφτουν πλέον σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και τα συστήματα απορροής των λεκανών οφείλουν πλέον να παροχετεύσουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες νερού που πρέπει να οδηγήσουν με ασφάλεια στους τελικούς αποδέκτες που είναι συνήθως η θάλασσα και σπανιότερα οι λίμνες.

Τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα πλημμυρών και εκτεταμένων καταστροφών σε υποδομές και περιουσίες έχουν γίνει πολύ  συχνά, όχι μόνο στον Έβρο και τα νησιά αλλά και σε όλη την Περιφέρεια ΑΜΘ με  την Διοίκηση να μένει σχεδόν απλός  θεατής, περιοριζόμενη στην προσπάθεια μαζί με την Πυροσβεστική να προστατεύσει  ανθρωπινές ζωές, να ζητά να κηρυχθούν οι περιοχές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να συμμαζέψει ότι συμμαζεύεται από την δημόσιες υποδομές, όχι πάντα με δόκιμο τρόπο και στη συνέχεια να εκλιπαρεί κυβέρνηση και ΕΛΓΑ για αποζημιώσεις.

Τα Σχέδια Διαχείρισης Πλημμυρών που ολοκληρώθηκαν και ισχύουν από το 2018 για όλη την επικράτεια και έχουν δημοσιευθεί σε ΦΕΚ, παρά τις αστοχίες τους σε ορισμένες περιπτώσεις ως προς τους κινδύνους πλημμύρας, αποτελούν ένα ισχυρό εργαλείο γνώσης της όλης κατάστασης, ωστόσο η διαδικασία της εφαρμογής μιας νέας αντιπλημμυρικής θωράκισης παραμένει ακόμη αίολη σε σχέση με τις αρμοδιότητες και τους πόρους.

Συμπεράσματα

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων οφείλονται:

1. Στην μη ολοκλήρωση των έργων της HARZA  στον Έβρο
2. Στα φράγματα κυρίως στον Άρδα και στην διαχείριση των νερών σύμφωνα με τα βουλγαρικά συμφέροντα.
3. Στην ανάληψη της ευθύνης θωράκισης του ποταμού Έβρου από κρατική υπηρεσία που ποτέ δεν λειτούργησε.
4. Στην μη συντήρηση ή την πλημμελή συντήρηση των αναχωμάτων
5. Στον αδόκιμο τρόπο αποκατάστασης των αναχωμάτων όταν υπάρχουν θραύσεις
6. Στην μη χρησιμοποίηση αργιλικών χωμάτων στις επισκευές των αναχωμάτων
7. Στην έλλειψη  τακτικών ελέγχων στα αναχώματα
8. Στις πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις τοπικών φορέων χωρίς συντονισμό
9. Στο δαιδαλώδες σύστημα κατανομής αρμοδιοτήτων σε Κράτος(Υπουργεία), Δασαρχεία που ανήκουν στο Κράτος, Περιφέρεια και Δήμους
10. Στην κατάργηση των κρατικών Υπηρεσιών Εγγείων Βελτιώσεων
11. Στις ελλείψεις προσωπικού των Τεχνικών Υπηρεσιών του Κράτους, των  Περιφερειών και των Δήμων
12. Στο θεσμικό πλαίσιο ανάθεσης μελετών που είναι τόσο περίπλοκο που καθίσταται στην ουσία απαγορευτικό για την έγκαιρη ανάθεση μελετών.
13. Στο γεγονός ότι και η υπό διαβούλευση τροποποίηση του Ν.4412/2016 περί δημοσίων συμβάσεων (και φυσικά και μελετών) δεν φαίνεται να θίγει τίποτε επί της ουσίας από τα κακώς κείμενα, παρά το ανάθεμα που δέχθηκε σχεδόν από όλους.
14. Στις καθυστερήσεις για την διευθέτηση ή και την εκμετάλλευση της στερεοπαροχής των ποταμών λόγω του βραδυφλεγούς θεσμικού πλαισίου (Μελέτες, εγκρίσεις, δικαιώματα,αστυνόμευση).
15. Στις παράνομες και μη ελεγχόμενες αμμοληψίες
16. Στο Κράτος –έμπορο οικοδομικών υλικών- που  κυνηγά τους φορείς της Αυτοδιοίκησης που καθαρίζουν τα ποτάμια και δεν του δίνουν τα αμμοχάλικα για να τα πουλήσει.
17. Στην βλάστηση μέσα στα ποτάμια που αυξάνεται συνεχώς και δεν καθαρίζεται όσο συχνά θα έπρεπε.
18. Στην υπερβόσκηση από τα κατσίκια στους ορεινούς όγκους και στην έλλειψη μιας ξεκάθαρης κτηνοτροφικής πολιτικής
19. Στην λατομική δραστηριότητα και στην υποτιθέμενη αποκατάσταση των λατομικών περιοχών μετά από πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα ή και στην εγκατάλειψη τους.
20. Στη χρήση της κοίτης των ποταμών και ρεμάτων ως σκουπιδότοπων,  χώρων στάθμευσης ή εγκατάλειψης οχημάτων και μηχανημάτων και για αυθαίρετες κατασκευές ή δραστηριότες
21. Στα έντονα έως και βίαια καιρικά φαινόμενα που γίνονται όλο και πιο συχνά και οφείλονται στην κλιματική αλλαγή
22. Στο γεγονός ότι οι τοπικές αρχές δεν εντοπίζουν τις πηγές του κακού, περιορίζονται στο να ζητούν την κήρυξη των περιοχών σε κατάσταση έκτακτης, να ζητούν αποζημιώσεις για τους πληγέντες από το Κράτος και τον ΕΛΓΑ και να μην απαιτούν  ριζικές λύσεις και αποτροπή των καταστροφών από τις οποίες ορισμένοι βγάζουν καλό μεροκάματο.

Είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι η διαιώνιση αυτής της κατάστασης θα επιτείνει ακόμη περισσότερα τα προβλήματα που ανακύπτουν  με συνεχώς αυξανόμενη συχνότητα.

Είναι αδήριτη η ανάγκη ενός ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΛΗΜΜΥΡΙΚΉΣ ΘΩΡΆΚΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΈΡΕΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΌΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΧΥΟΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ  2018 ΣΧΕΔΙΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ.

Τα προβλήματα είναι πολλά και σύνθετα. Δεν αρκεί μόνον ο δικός μας σχεδιασμός αλλά απαιτούνται και θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν από την Νομοθετική εξουσία σε κεντρικό επίπεδο. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να αποκτηθεί βαθειά γνώση της ουσίας των προβλημάτων και να απαιτηθεί η δρομολόγηση λύσεων που αντιμετωπίζουν άμεσα τα προβλήματα. Τα ισχύοντα από το  2018 Σχέδια Διαχείρισης Πλημμυρών αποτελούν μία πάρα πολύ καλή βάση για μια νέα αρχή. Όμως αυτό δεν αρκεί. Είμαστε στο 2020 και τα Σχέδια του 2018 παραμένουν διαπιστώσεις, δεν αποτρέπουν τις πλημμύρες.  Η φωνή  από την Περιφέρεια μας για την ανάγκη να περάσουμε σε μια νέα εποχή της αντιπλημμυρικής θωράκισης πρέπει να είναι πειστική και στεντόρεια. Τότε, να θεωρηθεί δεδομένο ότι θα προστεθεί και η δική μας φωνή.

Για την Ανεξάρτητη Ενωτική Πρωτοβουλία

Κώστας Κατσιμίγας